Το κόκκινο καπέλο...

“Μαμά , που είναι το κόκκινο καπέλο μου ;»


Την βλέπω όλο ενθουσιασμό να ετοιμάζεται για βόλτα με φιλική παρέα ..
Χτενίζεται , δοκιμάζει διάφορα κοκκαλάκια και καπέλα , χαμογελά περιστρέφοντας το κεφάλι της για να βρεί από πια γωνία «δείχνει» καλύτερη ..

Συχνά αφήνει το καλλωπισμό της  για να πιάσει το μικρόφωνο του καραόκε και να προβάρει το γνωστό hit που παίζει εκείνη την ώρα το cd της ..
Χρησιμοποιεί τα χέρια της , τα πόδια της , το κορμί της για να εκφράσει το τραγούδι , τον ήχο , τον παλμό του ..

Μελίσσι οι κινήσεις της , τραγούδι η καρδιά της ..

Κάποιες στιγμές με αναζητά για να επιβεβαιώσω αυτό που βλέπει στον καθρέπτη , αυτό που αισθάνεται ..

Στα μάτια μου θέλει να διαβάσει την επιβεβαίωση ..

Και γω της την δίνω ..


Με φιλα γλυκά καθώς φεύγει ..
Το κόκκινο καπέλο της «βρίσκει» στο μέτωπο μου ..




Ευτυχώς , έκλεισε καλά την πόρτα ..


Με το βλέμμα την παρακολουθώ να τρέχει προς τους φίλους της ...
Ευτυχώς τα δάκρυα της καρδιάς μου θα έχουν στεγνώσει μέχρι να μου χτυπήσει ξανά το κουδούνι , κρατώντας το κόκκινο καπέλο στα χέρια της ..


«Μαμααααααά γύρισα!!!!»



Μαρία μου , σ΄αγαπώ πολύ...

Προηγμένη τεχνολογία...



Μεταφέρω ακριβώς την πρόγνωση του ζωδίου μου για σήμερα , από το site του Pathfinder…


«Μην είστε βιαστικοί. Ξανασκεφτείτε για κάποιες αποφάσεις σας. Η ευαισθησία κάποιες στιγμές αγγίζει τα όρια της υπερβολής, προκαλώντας προβλήματα. Απομακρυνθείτε από βιώματα του παρελθόντος.»

Ax κύριε μοναπάτι μου , αυτά τα « βιώματα» του παρελθόντος μου πόσο θα με κυνηγάνε πια ;;;;

Απομακρύνομαι τρέχοντας αλλά φαίνεται ότι φοράνε αθλητικά παπούτσια , τελευταίας τεχνολογίας , αλλιώς δεν εξηγείται ότι βρίσκονται πάντα μπροστά μου ...


Και όσο για την ευαισθησία μου ... παλιά ιστορία .. Είναι αργά για να γίνει κάτι ..


Καλή μας εβδομάδα ...

Μαύρα μακριά μαλλιά ...

Η βροχή έπεφτε με δύναμη στα τζάμια και έφτανε στην ψυχή μου ... Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι μπορούσε να με κρατάει μέσα σε αυτό το σπίτι .Τα αγαπημένα μου αντικείμενα , τα φυτά , η αδιαφορία σου ... Ηταν καιρός που είχα περιορίσει την διαμονή μου σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο και οι συναντήσεις μας ευχόμουν να ήταν σύντομες και ανέμακτες ..Η ζωή σου , η δουλειά σου , η ασχολία σου με τα κοινά , η ψυχή σου είναι για μένα πια αφιλόξενα τοπία και τεράστιες παραλίες  που κάποια άλλη έκανε τις βόλτες της ...

Ανηκες πιά κάπου αλλού και εγώ είχα χαθεί μέσα στα πρέπει στα μπορεί, στις νομικές διαδικασίες , στις επιπτώσεις μια φυγής , σε ένα νομικό λάθος ..
Η συμπεριφορά σου ... λες και είχαμε αλλάξει ρόλους .. Επαιζες το θύμα και ο θύτης σου είχε γίνει ένα με το πάτωμα ... Πολύ καιρό μετά παραδέχτηκες « Σε αδίκησα»..τα είχες κάψει όμως όλα τα χαρτιά σου ..


Οταν το φορτηγό έστριβε το δρόμο , φορτωμένο με τα πράγματα μιας χαμένης ευτυχίας , ξέσπασα σε γοερό κλάμα .. Τι κι αν οδηγούσα .. Δεν ήταν το κλάμα που θόλωνε το βλέμμα μου , δεν μπορούσα να δώ έτσι και αλλιώς καθαρά ..
Ειχα προδωθεί και μου φαίνονταν απίστευτο να ζω σε τόσο μεγάλο ψέμα ... Το ψέμα σου ... Θα έβρισκα το κουράγιο να συνεχίσω αλλά σίγουρα δεν θα πέρναγα ξανά από αυτό το συγκεκριμένο δρόμο...


Καμιά φορά  εξηγώ σε φίλες μου τα όνειρα που βλέπουν τα προηγούμενα βράδια , γιατί λέει ότι τους πω τους «βγαίνει»..
Εγώ πάλι φοβάμαι να βλέπω όνειρα ...Θυμάμαι ακόμα ζωντανά εκείνο που είδα λίγο καιρό πριν ανακαλύψω ότι δεν ήσουν πιά το αγόρι με γαλάζια μάτια ..
Πως οι πράξεις σου έδειχναν άνθρωπο διαφθαρμένο και αιμοσταγή..

Σε κάποιο σημείο του κορμιού μου , από αυτά που χαρακτηρίζουμε «κρυφά» υπήρχε ένα σπύρι .. Στην προσπάθεια μου να το εξαλείψω είδα το περιεχομένο του να καλύπτει όλο μου το σώμα ..

Ο οχετός δεν μπορεί να κρυφτεί .. Κάποιο στιγμή κατακλύζει τα πάντα και τίποτα δεν τον σταματά ..

Εχω περάσει πολλά για να μπορώ να κοιμάμαι με  «όνειρα γλυκά»..
Ισως και γι’ αυτό να κατέληξα σε αυτό για τίτλο του blog μου..
Το μόνο που θέλω πια είναι το παιδί μου να μπορεί να βλέπει όνειρα , να προσπαθεί να τα φτάσει και να τα κατακτά ...
Να δώ στα μάτια της την ευτυχία του ονειρεύομαι , αγαπάω , πετάω ψηλά ..

Ονειρα γλυκά μιας μανούλας που καταθέτει ότι έχει στα πόδια μια μικρής μελαχρινής ύπαρξης ..
(Είναι πάντως και αυτό ένα καλό σημάδι .. Δεν μοιάζει σε τίποτα  με τον «ξανθο-άγγελο» πατέρα της ..!!!!)

14 Φεβρουαρίου .....

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο έρωτας και η γιορτή του είναι όλα αυτά τα κόκκινα πραγματάκια που έχουν κατακλήσει τις βιτρίνες των μαγαζιών..


Δεν δέχομαι ότι όλη η αγάπη μπορεί να κλειστεί σε μια κόκκινη πάνινη καρδούλα , που με μεγάλα γράμματα φωνάζει «σ’ αγαπώ» ...


Δεν θέλω να γιορτάζω μια και μοναδική μέρα τον έρωτα .. Ο έρωτας δεν είναι βαλεντίνος και κοκκινες καρδούλες .. Είναι πνοή , ανάσα και χρειάζεται κάθε δευτερόλεπτο στην ζωή μας για να την κρατά ζωντανή .. Δεν μπορείς να γιορτάσεις μια ανάγκη .. Μπορείς μονο να της δοθείς ολοκληρωτικά και να ζήσεις μαζί της .. με έρωτα ....

Έρωτας ....

 

Ηχοι , χρώματα ...

Βρισκόμουνα σ' ένα κελί, όπου όλα τα 'χα χτίσει
τις πόρτες, τα παράθυρα, το στρογγυλό φεγγίτη
 
Κι έβλεπα πως ζωγράφισα πάνω σ' ένα χαρτόνι
ένα σπιτάκι παιδικό μ' ένα μικρό μπαλκόνι
 
Τις νύχτες δεν κοιμάμαι, ξυπνάω και φοβάμαι
Πες μου όνειρα γλυκά
 
Με το μολύβι χτύπαγα κλαίγοντας να μ' ανοίξουν
την πόρτα τη ζωγραφιστή, έξω να μη μ' αφήσουν
 
Ώσπου η πόρτα σκίστηκε και είδα απ' την τρυπούλα
μια ίδια μικροσκοπική χτισμένη καμαρούλα
 
Τις νύχτες δεν κοιμάμαι...
 


Μουσική/Στίχοι: Ζήκας Γιώργος –Σιμώτας Τάκης
Ερμηνεία : Ελευθερία Αρβανιτάκη

Θεά του σεξ: Κρεβάτια της αποτυχίας........


Κρατήστε το θεά και το αποτυχία ...

Η θεά της αποτυχίας σε πλήρη αντιγραφή ..
Για θεά δεν μου φέρνει , σε κατίνα πάλι .. πολύ ...

Καλημέρα ...

Μια ακόμα εικόνα για όλους .. Σε όποιον θέλει δίνω username και code για κατέβασμα ...


Να περνάτε καλά ...

Μην φεύγεις...

«Δεν φεύγω , θα μείνω απόψε στην πόρτα σου .....
Θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά ...»
 

I like you....

Καλημέρα σε όλους ..



Είναι  Παρασκευή και θα ήθελα να σας φτιάξω λίγο την μέρα , όπως μου την έφτιαξε και μένα αυτό το site …
Πατήστε τον κόκκινο φελλό και όλα θα αλλάξουν ..
Νάντια , φιλάκια


http://www.webworksllc.com/I_Like_You.cfm