Κόκκινος ήλιος ..

Hταν εκεί γύρω στις 8.. απόγευμα ..

Ο δρόμος φαρδύς και μεγάλος ..

Δέντρα και νέα παιδιά που γελούσαν στόλιζαν τις άκρες του ..

Σήκωσα το κεφάλι μου αφήνοντας τις θολές σκέψεις να φύγουν από το μισάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου , και είδα έναν κατακόκκινο ήλιο να λάμπει ανάμεσα σε πολυκατοικίες και κακόγουστες κεραίες διασκέδασης ..

Κρατώντας το τιμόνι με το αριστερό χέρι διέταξα γρήγορα το δεξί να βρεί το κινητό ψαχουλεύοντας μέσα στην τσάντα που έχασκε στο κάθισμα του συνοδηγού ..

Φαίνεται πως άργησα ..

Μια μικρή κλίση του δρόμου γέμισε με χρώματα τον οπτικό μου ορίζοντα αλλά εξαφάνισε εκείνο το κόκκινο ταψί που άναψε φωτιά μέσα μου..

Η συνέχεια της πορείας μου , αντίστροφη και ελλειπής , με βύθιζε σιγά σιγά στο απόβραδο που έφτανε στις άκρες της πόλης ..

Κρατώντας πιά το τιμόνι με τα δύο χέρια και την αίσθηση του κενού έντονη στα χείλη μου , ήξερα πώς κάπως έτσι , στιγμιαία θα έρθει η λύτρωση .. Οπως εκείνος ο κόκκινος δίσκος που γέμισε την καρδιά μου ελπίδα και τα μάτια μου μενεξεδί φώς ..

Χωρίς να το περιμένεις , στο τέλος του μεγάλου και φαρδύ δρόμου ...